Dü ebrû-yi cebîn-i tâb-nâkin secde-gâhımdır
Ulüvv-i sâye-i serv-i kadin câ-yi penâhımdır
[Parlak alnındaki iki kaşın benim secde ettiğim yerdir. Yani peygamberimizin yüksek nurları, onun hakiki varisi olan mübarek hocamın şerefli yüzünde de parlamaktadır. Benim yegane sığınağımi mübarek hocamın servi gibi olan mübarek boyunun şerefli gölgesidir]
Yüzün fikri nîgûn-sâz-i dil-i sûziş-karînimdir
Hayâl-i vech-i pâkin rûz-i gamda dâd-hâhımdır
[Mübarek yüzünün fikri, feryâd eden, ağlayan gönlüme sığınak, tertemiz yüzünün hayali, gam gününde bana yegane tesellîdir.]
Halâvet-yâb-i zevk olmaz derûnum hüsn-i fânîden
Senin ey mihr-i dil tâb-i ruhun sanb-i nigâhımdır
[Kalbim, bu fânî dünyanın fânî güzelliklerinin lezzetleriyle tatlanmaz. Benim bu hasta gözlerimin yegane ilacı, senin güneşler gibi ışıklar saçan gönlünün güneşine nazar etmektir.]
Görüp dûd-i siyâh-i çerhi sanma ebr yer tutmuş
Şeb-i hicrinde arşa azm kılmış dûd-i âhımdır
[Göğün siyah dumanını görüp de semayı bulut kaplamış sanma! Bu duman, senin ayrılık gecende arşa kadar çıkmış kalbimdeki aşk ve hasret ateşinin dumanıdır.]
Ne sendendir bu nâ-kâmî ne çerh-i kîne-verdendir
Beni dil-hûn-i hicrân eyleyen baht-i siyâhımdır
[Bu elemim ve ıztırabım ne sendendir, ne felektendir! Benim kalbimi hicran ateşiyle yakan, kanatan kara bahtımdır.]
Sülûküm yok tarîk-i ışk-ı gayra ey gül-i ra’nâ!
Benim ancak tarîk-i feyz-i ışkın şâh-râhımdır
[Ey gül yüzlü efendim! Senden başkasının yoluna asla girmem! Benim için tek yol, sultanların geçit merasimi yaptıkları senin feyizli, mübarek yolundur.]
Sipihrin mihr ü mâhı nûr-bahşı çeşm ü dil olmaz
Ziyâ, âfâk-ı dilde ol yüzü gül mihr ü mâhımdır
[Göğün güneşinin ve ayının nurları, benim bu hasta kalbimin gözünü nurlandırmaz! Ey Ziyâ! Senin gönül ufuklarını ziyalandıracak ancak gül yüzlü sevgilinin güneşler gibi nurlui ay gibi parlak nurlarıdır.]
Me’âsîdir işim, hüsn-i amelden yok eser, ancak
Elimde sûretin ser-mâye-i afv-i günâhımdır!
[Bu dünyada işim gücüm günah işlemektir ve güzel amelden hiçbir eserim yoktur. Ancak, ey nur yüzlü efendim; senin mübarek yüzünün fikri, benim günahlarımın affı için yegâne sermayemdir.]
Erzurum eşrâfından Yusuf Ziya Efendi
(Keşkül, Seyyid Abdülhakim-i Arvasi)
