Muaz bin Cebel (radiyallahu anh) anlattı:
Birgün Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) sabah namazına çıkmakta o kadar geciktiler ki, neredeyse güneşi görecektik. Sonra acele ile teşrif edip, hemen namaza durdular ve kısa surelerle namazı bitirdiler. Selamdan sonra Eshâb-ı kirâma hitap edip: “Dağılmayın, bekleyin” diye emir buyurdular. Sonra buyurdular ki: “Evde bu kadar kalıp, mescide gecikmemin sebebi şudur ki, geceleyin kalktım, abdest aldım, gücüm yettiğince namaz kıldım. Namazda bir uyuklama, kendinden geçme hâli gibi bir hâl hâsıl oldu sonrasında karşımda en güzel bir surette rabbimi gördüm. Bana: “Yâ Muhammed!” diye nida etti. “Lebbeyk [buyur] Rabbim” dedim. Rabbim buyurdu ki: “Mele-i a‘lânın [yüksek topluluğun] husumeti ne hakkındadır?” “Bilmiyorum” dedim. Bu üç defa tekrarlandı. Sonra iki [kudret] elini iki omzum arasında koyduğunu gördüm. Öyle ki [kudret] parmaklarının soğukluğunu iki memem arasında hissettim. O zaman her şey bana açıldı, zâhir oldu ve bilmediklerimi bildim. Rabbim, “Yâ Muhammed” buyurdu. “Lebbeyk Rabbim” dedim. “Mele-i a‘lânın muhâsemeti ne hakkındadır [sevabının çokluğu hakkında anlaşamazlar]?” buyurdu. “Keffaretlerde” dedim. “Onlar nelerdir?” buyurdu. “Yürüyerek cemaate gitmek, mescidde namazlardan sonra oturmak, zorluk halinde eksiksiz abdest almaktır.” diye arz ettim. “Sonra ne hakkında muhasemet ederler?” buyurdu. “Yemek yedirmek, tatlı konuşmak, insanlar uykudayken gece kalkıp namaz kılmakta” diye arz ettim. Bunun üzerine bana “İste!” diye emretti. Ben de rabbime şöyle dua ettim: “Yâ Rabbi, senden hayırlı ameller işlememi, günah ve kötülükleri terk etmemi, fakirleri sevmemi, beni mağfiret etmeni ve bana merhamet etmeni, eğer kavmimde bir fitne zuhurunu irade edersen; o fitneye tutulmadan beni vefat ettirmeni istiyorum. Ve yine senden senin sevgini, sevdiklerinin sevgisini ve beni sevgine yaklaştıracak amelleri sevmemi istiyorum.” Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) efendimiz: “Bu hakdır, doğrudur. Bu duayı öğrenin ve öğretin” buyurdu.
