Keçecizade İzzet Molla’nın Mevlana Halid Hazretleri Hakkında Yazdığı Şiir

Mevlevî-meşreb Keçecizade İzzet Molla’nın (1786, İstanbul - 1829, Sivas), Mevlânâ Halid-i Bağdâdî Hazretleri’ne ithâfen kaleme aldıkları medhiye:

Bir takım îmân-fürûşân, bir alay dellâl-ı dîn,

Satmada sûk-i riyâda, kâle-i a‘mâl-i dîn.

Onların destinde kalmış, muztaribken hâl-i dîn;

Bir mükemmel zât şimdi, eyledi ikmâl-i dîn.

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

Şâh Abdullâh-ı a‘zam, ya‘nî Kutb-i Dehlevî,

Rûh-i cism-i bendegân, cân-ı cihân-ı ma‘nevî.

Bir çerâğı ile verdi, âleme bu pertevi.

Gülşen-i Firdevs’e döndü, ser-be-ser dünyâ evi.

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

Destgâh-ı kâle-i irfâna oldu Nakşibend,

Resm eder isterse, nâr-ı ateşe tohm-i sipend.

Eyle îmân kim, kerâmetiyle memlû kûy u kend.

Dûzah inkârına düşme, olursun der-mend!

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

Bestedir dest-i Resûlullâh’a, târ-ı rabıta.

Nezdine reh bağlayıp, fikret karâr-ı râbıta.

Hazret-i îşân olup, şimdi medâr-ı râbıta,

Tâzelendi gonca-i bâğ-i diyâr-ı râbıta.

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

Hangâhı hem behişt-âbâd, hem dârü’s-selâm.

Çünki kıldı hıtta-i Bağdâd’dan, teşrîf-i Şâm.

Firkatiyle dûzah oldu, kişver-i dârü’s-selâm,

Her ne derlerse desinler, bir sûrî ervâh-ı hâm.

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

Kârı, dâim eser-i eshâb-ı Resûl’e iktifâ.

Kesbi, bu bendergeh-i fânîde terk-i mâsivâ.

Şâm’ı teşrîf eyledi, ol bülbül-i vahdet-nevâ,

Maksadın âlemde istişmâm ise bûy-i vefâ. 

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

Hâlidîler’dir, fesâd-ı ümmeti tathîr eden,

Seyf-i bâtın ile, ehl-i zâhiri tedmîr eden,

Mülhidîni, cân-ı dîni arsa-ı şemşîr eden,

Dâim Ehl-i Sünnet’i, Cennet ile tebşîr eden.

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

İntisâbım var, ezelden şübhesiz dergâhına.

Münkeşif oldu dil-i zârım, dil-i âgâhına.

Şübhe etme, râh-ı hakdır zâhidâ, git râhına!

Bûy-i irfânı sezersen, düşme istiknâhına.

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

Hâk-pây-i cism-i câna, tâ olunca sürme-sâ,

Dîde-i dûz-i hasretim, Mevlâ bilir subh u mesâ.

Andelîb hâmem oldu, vasfına destân-serâ.

Bana da yek-çeşme lutf etsin, o gülşenden Hudâ!

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!

Olmasam ben, bende-i Monla Celâleddîn eger,

Tâc-ı fakrın etmemiş olsam, o şâhın zîb-i ser,

Baş koyup dergâhına, İzzet olurdum hâk-i der,

Bari olsun arz-ı hâlimle revân, eşk-i ter.

Şeyh Hâlid’dir, gül-i ruhsâr-ı millet-i hâlidîn.

Âsitân-ı huld-i cennet, fe’d-hulûhâ hâlidîn!